Jumat, 22 April 2016

Kartini Day (Urip Iku Kudu Urup)

Sugeng sedoyo poro sederek? Alhamdulillah.

Ning tulisan postingan iki aku arep nganggo boso Jowo gaes. Asek! Tumben yo? Iyo nggak popo. Ben pisan-pisan ketok Jawane. Yo ambokno mengko rodho dicampur karo boso inggris sithik ben nggaya rapopo yo, gaes.

Piye gaes lebar kartini-an tanggal 21 April wingi? Podho ayu-ayu yo mesthi gaes. Sing putri-putri nganggo kebaya koyo kartini. Sing kakung podho nganggo ageman jas koyo kartono.

Ono sing nganggo klambi kebaya yo mung sak onone lan sak duwene klambi kebaya. Ning yo ono sing khusus nyilih ning salon. (Eh yo uduk nyilih yo? Nyewo. Penak men nyilih.) Ugo ono sing ndandakke khusus kebaya apik banget gawe kartini-an. Biasane uong sing sugih-sugih opo sing podho di endorse. Yo nek nduwe duit turah-turah mono yo ora popo ndandakke khusus kebaya apik modern kanggo acara kartinian. Ning yo kui lho, pletekane ki ora usah duwur-duwur nganti ketok pupune. Kui arep kartinian opo arep bakulan pupu. Oh my God, that was really sexy.

Bocah sekolah jaman saiki podo kudu nganggo kebaya yen dino pengetan kartini. Nganti nyalon, nganggo sandal jinjit, gincunan sing abang branang, nyewo klambi seko salon. Wes meh persis koyo wong wisuda. Jamanku ora ono kartini biyen ngono kui.

Sejatine yo ora popo iku mau ki. Arep podo dandan ayu nganggo kebaya apik. Entek duit akeh kanggo nyewo utawa kanggo gawe kebaya. Nanging mbok iyao eling what the meaning of Kartini’s day celebration.

Kartini iku jaman biyen berjuang ora kanggo supaya kowe kabeh poro wadon isoh lenggak-lenggok pamer kebaya apik lan branded designer terkenal sing pletekane tekan pupu utawa nyewo seko salon apik sing duite le njaluk pak mbok e. Nanging Kartini iku berjuang ben koe kabeh poro wadon isoh podho sekolah. Dadi yo teko podho sekolah wae sing bener. Ojo dadi wong bodho koyo aku iki, gaes. Susah mengko tembe mburine.

Once again gaes. You have to remember the meaning of the celebration, ora mung pepengetane wae sing dieling-eling tanpo mikirke opo maknane. Ojo mung siap-siap dandan ayu nganggo kebaya tapi yo ugo semangat e kanggo belajar. Ora mung do selfie rono selfie rene. 

Dadikno dino Kartini kuwi kanggo pepiling opo wae tho ingkang wes dicapai awakdewe poro wanito kanggo bongso lan negoro. Yo nek keduwuren mikir tekan bongso lan negoro yo uwis kanggo keluargane wae. Opo awakdewe poro wanito iki uis menehi manfaat kanggo keluwargone dewe? Amarga urip iku kudu urup. Wong wadon yo kudu isoh agawe urup.

Kartini iku berjuang kanggo supoyo pendidikan wong wadon jaman saiki iku luwih apik. Yen pendidikan soyo apik yo mengko moral e isoh luwih apik. Isoh oleh gawean lan papan sing luwih apik. Lan ugo dihargai karo wong liyo.

Delok wae wong wadon saiki! Diperjuangke karo Kartini supoyo biso sekolah. Mbasan isoh sekolah, lagi wae bar ujian nasional klambine uis dicoret-coret. Pengumuman lulus wae durung. Do you know how that would make Kartini feels? Sedih, cah. Aku iki yo mung wong bodho, nanging yo ora ngono-ngono banget.

Kartini ugo berjuang ora mung kanggo sekedar supoyo wong wadon isoh bebas berekspresi. Jarene emansipasi. Yo berekspresi nek nganggo duite dewe yo oleh. Ngopo aku ngelarang, aku mbiayai yo ora. Nanging luwih becik yen berekspresi iku tetep ono ning dalan e. Udu bebas tanpo wates. Ngono yo ngono ning ojo ngono.

Dadi yen ono pepengetan dino opo wae kui, ojo podo ribut-ribut nyiapke perayaane nanging luwih penting eling maknane lan instrospeksi diri. Not just doing have fun without meaning. It will be all waste.

Ojo mung seneng-seneng tanpo piwulangan.


 Happy Kartini's Day, yo gaes!



Senin, 11 April 2016

Tidak Akan Pernah Cukup



“Aku gendutan nggak?” Rere mengamati dirinya sendiri dari atas sampai bawah.

 “Enggak, Re. Kamu sudah ideal. Cantik.” Jawabku bersungguh-sungguh.

“Masak sih? Tapi tadi aku nimbang naik 5 Ons.”

“Astaga, baru 5 Ons. Belum 5 kilo. Nanti juga turun lagi. Sudah ayo, kita jadi pergi kan?”

Dengan tampang Rere yang cemberut akhirnya kami segera pergi menuju ke pesta pernikahan sepupuku.

Di perjalanan aku sibuk merayu, menenangkan, menghibur atau entah apa pun namanya agar Rere tidak lagi membahas mengenai berat badan. Lagi dan lagi.

“Tapi kan aku nggak mau kelihatan gendut. Apalagi pasti nanti di pesta banyak saudaramu. Nanti kamu malu gimana?”

“Malu kenapa? Kan kamu pake baju. Hehe. Kalau kamu nggak pake baju baru aku malu.

“Ih Radit!”

Sepertinya Rere bertambah marah dan aku tidak mau lagi bertengkar karena hal ini.

“Kalau aku malu, pasti aku nggak akan ngajakin kamu. Aku pasti udah ngajakin cewek lain yang kurus kering.”

Kembali aku melayangkan senyum setulus mungkin.

Akhirnya kami sampai di gedung tempat pesta pernikahan sepupuku diselenggarakan. Setelah menyalami kedua mempelai dan para saudara yang datang aku mengajak Rere untuk menghampiri stand makanan.

“Es krim? Kamu suka banget kan?” Aku menawari Rere.

“Enggak deh. Aku nggak mau beratku nambah lagi.”

“Astaga, Re. Ini kan cuma es krim. Dikit aja.”

Rere menggeleng.

“Atau mau makan? Aku ambilin yah?”

“Enggak. Aku nggak lapar.”

Baru saja Rere bilang seperti itu tiba-tiba ia pingsan. Membuat heboh seluruh undangan yang datang ke pesta.

Tanpa banyak berpikir, aku segera membawa Rere ke rumah sakit. Lama sekali aku menungguinya sadar. Berharap ia akan baik-baik saja.

Akhirnya dokter yang merawat Rere memintaku menemuinya.

“Jadi bagaimana, Dok?”

“Rere ini kekurangan banyak cairan. Dia juga mengalami hipoglikemi atau kekurangan kadar gula karena sepertinya terlalu banyak diet. Apalagi setelah dikaji oleh perawat kami Rere sering  memuntahkan kembali makanannya. Kalo terus seperti ini mungkin bisa bahaya. Bahkan mungkin bisa terkena anoreksia.”

“Anoreksia?!”

Dokter itu dengan pengertian menjelaskan padaku bahwa jika Rere sering memuntahkan kembali makanan yang ia konsumsi maka ia akan mengalami obsesi berlebihan untuk memiliki tubuh kurus sehingga membuat penderitanya akan menolak untuk makan.

Setelah dokter menjelaskan lebih lanjut tentang kemungkinan buruk itu, aku segera membujuk Rere. Bagaimana pun dia harus berhenti bersikap seperti ini.

“Re, bagiku seperti apa pun kamu, kamu tetap akan jadi Rereku. Mau kamu gemukan atau kurusan masa bodoh, Re. Mauku kamu tetap sehat. Supaya kita bisa selalu menghabiskan waktu bersama, makan bersama, jalan bareng.

Bebas tanpa melulu memikirkan soal berat badan dan penampilan. Semua nggak akan ada artinya kalau kamu sakit, Re. Semua nggak akan berarti.”

Tidak mudah untuk membuat gadisku ini mengerti.

“Tapi aku ingin selalu terlihat cantik di depanmu. Setiap perempuan ingin seperti itu di depan pasangannya.”

“Kamu ingin terlihat cantik di depanku atau terlihat cantik menurut persepsimu? Kalau kamu ingin terlihat cantik di depanku maka kamu sudah lebih dari cantik. Terlebih kalau kamu bisa mencintai dirimu sendiri. Dengan menjadi sehat dan menjaga berat badanmu dengan baik.

Kalau kamu ingin terlihat cantik menurut persepsimu, maka seberapapun besar aku mencintaimu itu tidak akan pernah cukup.” Aku mengakhiri perkataanku dengan tersenyum. Berharap gadisku ini akan mengerti dan menjaga kesehatannya mulai dari sekarang.


Setelah perbincangan kami hari itu, akhirnya Rere mau mengerti juga dengan penjelasanku. Sedikit-sedikit dia mulai berubah dan memulihkan kesehatannya. Aku selalu berusaha mendukung dan menyemangatinya.